Nerede ah! O eski günler diye, zaman zaman hayıflandığımız şeyler bugüne uyarladığımızda lafügüzaftan öteye geçmeyen sayıklamalardır.

Aslında her şey yerli yerince, olması gerektiği yerde merkezinde, en güzeliyle duruyor.
Değişen tek şey biziz.
Emre mahkûm olan ayların, günlerin ve zamanın ne suçu var ki onlara sitem ediyoruz.
Eskiden de böyleydi, aynen bu günkü gibi. Herkeste gelenekselleşmiş bir önceki zamana özlem duymak. 

Acıları geride kaldığı için, yaraların kabuk bağ

lamasıyla, üzücü de olsa güzel anıya dönüşmüş olmasından dolayı hep geçmişe özlem duyar insanoğlu.

Oysa o gün çok kötü bir gündü hızla akıp geçmesi için neler vermezdi de ondan çabukça uzaklaşsın diye. Bu gün o günü özlemek, artık kaygılarından emin olduğundandır insanın.
Kırık tarafları onarılmış, zamanla elinde hoşlukları kalmış, kazançlarıyla onarılmış özlem dolu hatıralardır.

Şikâyette bulunduğu şu ânda, bir sonraki zamanda hasretle anacağı anılardan bir parçadır aslında. Zamanla acılar eksiliyor mu ki, o hep özlemle geriye bakıyordu.

Değil mi ki, değişmek kimi zaman senin elinde, değil mi ki sen zamana hâkim olamıyorsun, o zaman hoşlanmadığın miktarlarını süsleyerek çoğalabilir ve çoğaltabilirsin.
Bu gün, dün olmadan hasrete acı katmadan, tadını çıkarmak varken neden ziyan edesin.

Zaman çok sınırlı her şeyin iki tekrarı yoksa, tek olanı en zirvede yaşamak ,elinden geldiğince akıl-kalp müzakeresiyle harikuladeleştirmek senin elinde...
Düzelt onu!
Zehra Asuman
Not: İçimden Geldi