Ne kadar büyüsemde...

Ne kadar büyüsemde ,ne kadar öğrensemde unutuyorum insan olduğumu çoğu zaman..
İnsanım işte çok zayıf,hüzün gelir kaldı sanırım,huzur gelir gitmesinden korkarım...
Ve yine o anlardan birinde,
İşte bu gün diyorum ,evet ne güzel bir gün ,her günün böyle olacağını düşünerek bir an yalan olduğunu unutuyorum, yalan olduğunu her şeyin.
Zıtların birbirini takip edeceğinin ilahi yasa olduğunu unutarak.
Yıllardır alışamadığım neşenin geçici olduğunu da unutup,arkasında ki hüznü fark etmeden ,her zaman ki gibi insan unutkandır bildirisini ,yine unutarak.
daha unuttuğuna bile alışamadan, kaptırmışken neşeye kendini çalıverir hüzün kapını.
gülmekle ağlamak arasındaki bir yüz ifadesiyle yine mi derken,üzüntüne isyanı karmadan ,karıştırmadan şükre vurusun dilini.dünya böyledir sabitlemez hiç birini ..
Hallerin biri gelip biri giderken senin yolculuğunda ,bakarsın ki yolun sonunda aslında kazanıp kaybettiğin şeyler,
o "bir gün", diye beklediğin değilde ,neşe'ne kattığın şükür ile hüznüne verdiğin hamd'lerin toplamıymış sana kalanlar...
Zehra Asuman
Not:İçimden geldi