Başkalarıyla uğraşmak ile o kadar zaman kaybettik ki,
kendimize zaman ayıramadık...
oysa sana bir başkasını sormayacaklardı,
sana seni soracaklardı...

O şöyle ,bu böyle ;
peki sen nasılsın?demezlermiydi bir gün sana,
Aslolan kendini bilmek, en önemliside haddini bilmek değil miydi, oysa...

En çokta sen'lere açtık aklımızı,kafadan kazanmış saydık onları,
sorgulamadık hiç hayatlarını...

hep ters yönden giriş yaptık;
hiç başımızı iki elimizin arasına alıpta bir an düşünemedik ,
ben nasılım ,kimim, neyim ? diye...

Miktarımıza hiç razı olmadık,
varlarını gördük hep insanların,hayatlarındaki sıkıntılarını es geçip...

Kendi varlarımızın da üzerini örttük ,kendimize bile göstermedik, ...

Parçasını gördüğümüz hayatımız için her an feveran ettik ,
bütününü gören Allah'a hiç itimad etmedik...
kaç defa bu sebebten mahcubiyyet yaşadık ,
yinede kaç defa nankörlük ettik ...
Zehra Asuman
Not:İçimden geldi..